หลายปีที่ผ่านมาก็ได้ดูจิต รู้สึกที่กลางหน้าอกอยู่เรื่อยๆค่ะ แต่บางครั้งก็ไม่ไหว รู้สึกหงุดหงิด ไม่พอใจอะไรไปซะทุกอย่าง

จะแผ่เมตตาก็แผ่ไม่ได้ค่ะ เลยทดลองแผ่เมตตาให้ตัวเอง (เพราะรู้สึกว่าเรานี่แย่ละ) พอแผ่เมตตาให้ตัวเอง เหมือนข้างในจะสงบลงได้บ้างค่ะ

ไม่อยากเป็นอย่างนี้เลยค่ะ

วันที่พระสารีบุตร จะบรรลุถึงความหลุดพ้นไปเป็นพระอรหันต์ มีหลานมาสนทนากับพระพุทธเจ้า ซึ่งพระสารีบุตรถวายงานพัดอยู่

หลานมีความเห็นว่า "สิ่งทั้งหลาย ล้วนไม่ชอบใจต่อข้าพเจ้าทั้งหมด"

พระพุทธองค์จึงตรัสตอบว่า "ถ้าเช่นนั้น ..เธอก็ต้องไม่ชอบใจในความเห็นของเธอด้วยสิ"

--------------

พระพุทธองค์ตรัสสอนต่อไปว่า "ชนทั้งหลาย ยึดมั่นในความเห็นที่ชอบใจบ้าง ไม่ชอบใจบ้าง ทั้งชอบใจและไม่ชอบใจบ้าง

ถ้ายึดมั่นในสิ่งใด ก็ปฏิเสธสิ่งอื่น การยึดมั่นในสิ่งใด จะไม่เป็นโทษ ..ไม่มี

คนทั้งหลาย ย่อมเจอสุขบ้าง ทุกข์บ้าง ไม่สุข ไม่ทุกข์บ้าง

เมื่อสุขเกิดขึ้น ทุกข์กับไม่สุขไม่ทุกข์ก็ดับไป

เมื่อทุกข์เกิดขึ้น สุขกับไม่สุขไม่ทุกข์ก็ดับไป

เมื่อไม่สุขไม่ทุกข์เกิดขึ้น สุขกับไม่สุข .. ก็ดับไป

ความรู้สึกที่เกิดขึ้น ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มีความแปรปรวนเป็นธรรมดา

ให้มีปัญญาเห็นคตามไปในความเป็นจริงว่า ความรู้สึกที่เกิดขึ้นทั้งหมด นั้นไม่ใช่ตัวเรา

ความรู้สึก นั่นไม่ใช่ของเรา

เราไม่ได้เป็นความรู้สึกนั้น ความรู้สึกนั้นไม่ใช่ตัวตนของเรา

คำพูดใดๆในโลก ก็พูดตามแบบโลก แต่ไม่ควรยึดมั่น

-----------------------------

เมื่อดำรงชีวิตแบบไม่พอใจอะไรไปซะทุกอย่าง

เรื่องไม่พอใจอะไรก็ตัดทิ้ง จมอยู่ในความรู้สึกไม่พอใจ

ชื่อว่า ยึดมั่นในความรู้สึกไม่พอใจ

อนุสัยกิเลสอย่างละเอียด คือความขัดเคืองย่อมแฝงตามมา

เมื่อยึดมั่น ย่อมไม่เห็นตามจริง

จึงปฏิเสธสิ่งที่ไม่ชอบใจ ด้วยการตัดทิ้ง ไม่สนใจ

ใจเอนไปในความไม่พอใจ ภายในไม่เป็นกลาง

การตัดสินจากใจที่เอนเอียง ไม่เป็นกลาง จึงขาดความชัดเจนในการเห็นเรื่องราว

จึงแผ่เมตตาออกไปไม่ได้

--------------------------

เพราะยึดมั่นในความเห็น เพลิดเพลิน จมอยู่ในความรู้สึกไม่พอใจ

ยึดถือ และเห็นผิดไปจากความจริงว่า เราไม่พอใจ

เพราะใคร... ทำให้เราไม่พอใจ

มีเรา มีใคร เกิดขึ้นในความรู้สึกไม่พอใจ

พอเริ่มรู้สึกตัว จึงพูดกับตัวเองข้างใน

แต่ข้างในมันสร้างเกราะป้องกันตัวมันเอง เพื่อความปลอดภัย

จึงนิ่งเข้าไปลึกๆไม่ได้

ลึกๆ มันสร้างตัวเองขึนมาจากความกลัวในสิ่งที่มองเห็นและมองไม่เห็น

และจะปกป้องตัวมันเอง โดยการปฏิเสธสิ่งตรงข้ามกับสิ่งที่ยึดถือไว้

-------------------

แต่พอแผ่เมตตาให้ตัวเอง กลับเข้าถึงความรู้สึกได้

เพราะเป็นพวกเดียวกัน แม้จะยังยึดถือก็ตาม

ก็ยังรู้สึกถึงความปลอดภัย ไม่ถูกคุกคามหรือถูกบังคับ จึงไม่ต่อต้าน

จึงอยู่กลางๆได้

------------------

แต่ถ้าเห็นว่า แม้ความรู้สึกกลางๆ เดี๋ยวก็เปลี่ยนแปลง

บังคับให้อยู่ตลอดไม่ได้อยู่ดี

แม้ความรู้สึกกลางๆ ที่ประคองอยู่ ก็ไม่ควรยึดมั่น

ว่าใจเราเป็นกลาง

เมื่อไม่ยึดมั่น แม้ใจที่เป็นกลาง

ก็จะหลุดออกจากใจที่ชอบ ใจที่ไม่ชอบ

และใจที่เป็นกลาง

เมื่อหลุดออก ใจภายในย่อมสงบ

เมื่อสงบย่อมเป็นสุข เพราะปลอดจากภัย

อันเกิดจากความยึดติดในเรื่องทั้งสิ้นทั้งปวง

-----------------------

พระอาจารย์สุรพจน์ สัทธาธิโก